آدم پرشدنِ مثانه‌ی روان رو نمی فهمه
فقط درد و فشارش رو حس می‌کنه.
روان ما نیاز به بیرون‌روی داره .نیاز به خالی شدن از فاضلاب مشکلات زندگی.
تا بتونه دوباره به چیزهای خوب فکر کنه . روی چیزهای بهتر سرمایه‌گزاری کنه. روان هم نیاز به رهایی از فشار داره وگرنه می‌مونه ؛ گیر می‌کنه ، رشد نمی‌کنه ، نمی‌توانه قدم از قدم برداره . تمام فکر و ذکرش درگیر چیزهای حقیر می‌شه
و در نهایت باید برسیم به اینجا که ؛
« چو تخته پاره بر موج ، رها رها رها من »
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.